Bilgisayar başına geçip yazmaya fırsat bulamadığım için bu yazıyı telefondan yazıyorum. Görsel olmamasından ve hata olursa şimdiden özür dilerim.
Lohusalık hormonal bir durum. Bence hırmonların vücudunuzu ve beyninizi ele geçirmesi.
Bazı kadınlar bu dönemi hafif atlatırken bazıları lohusa deprosyonuna girip aylarca çıkamıyor, bazıları bebeğinden nefret edecek duruma geliyor, bazıları ise bebeğini aşıro sahipleniyor.
Ben bebeğini aşırı sahiplenen cinlerdendim ☺️ Gerçi bunun sebepleride vardı.
Bebeğim doğduktan sonra bir çok anne gibi bende inanamadım annne olmama 😊 bu tarifi olmayan müthiş bir duyguydu ama hep bir kaybetme korkusu vardı içimde. ' ya bebeğime birley olursa' bu soru hiç aklımdan çıkmıyordu. Sürekli onu kontrol etme gereği duyuyordum. Bazen bebeğime bakarken bı düşünceyle gizli gizli ağlamışlığım bile vardır. Ama sonra öğrendim ki bu duyguları bir tek ben yaşamamışım 😃 bir çok arkadaşım aynı şeyi anlatıyor. Kafayı yememişim yani 😉
Hani aşkı anlatan bir şarkı duyunca aklınıza sevgiliniz gelir ya hahh anne olunca tek aşkınız evladınız oluyor (babalar duymasın) . İşte o şarkıları duyunca bile iki göz iki çeşme ben ☺️ Eşim sürekli ' ne oldu? Niye ağlıyorsun? Ben mi bi şey yaptım?' Diye dolanıyordu. Tabi erkeklere bu durumu anlatmak zor.
Benim kızım çok gazlı bir bebek olduğu için sürekli ağlıyordu. Bende hep kendimi çaresiz ve yetersiz hissettim. Aslında benimle ilgisi olmayan bir durumdu ama ilk defa anne olduysanız sürekli ağlayan bir bebek gerçekten pisikolojinizi bozuyor. Hep kendinizi suçluyorsunuz.
Birde evi doldurup boşaltan eş dost, habersiz gelen misafirler 😁 tam bebeği uyutmuşum, zar zor yerime yatmışım tam kafam tastığa değecek zırrr kapı 😁😁 Allahım kabus gibi. Uykusuzluk tavan yapmış zaten bi lohusa hallerindesiniz 😔 Şimdi bir daha doğum yapsam bebeğimi, annemi ve eşimi alıp ıssız adaya giderdim 😃 bebek rahatlayıp düzene girince eve dönerdim 😊
Bebeği kimseyle paylaşmak istemedim. Annem hariç. Çünkü annem hiç bir zaman ısrarcı olmadı. 'Senide ben büyüttüm.' 'Sus!' 'Bi şey olmaz.' Vs vs hiç bir şey demedi. Bana, benim fikirlerime saygı duydu. Ben ne istediysem onu yaptı. Ama misafir teyzeler 'aa mamamı beriyorsun!' 'Süt yetmez mi hiç' 'sen bakma doktora onlar hep mamacı' zaten sütüm az geliyor ve mıtsuzum beni daha çok üzüp strese soktular. Kendimi daha çok eksik hissetmeme neden oldular 😔 Hastaneye ziyarete gelen ziyaretçilerin ilk sorusu 'sütün geldi mi?' Oldu, ' hayır gelmedi, sen mi emzireceksin?' Demeyi öok istedim 😄
İşte özet olarak benim lohusalık maceram. Erkeklerin askerlik anıları, kadınların da doğum hikayeleri hiç bitmez derler. Doğruymuş anladım.
Sizde durumlar nasıldı ya da nasıl?
